Mijn beste vriend

Eenzaamheid is tegenwoordig mijn beste vriend. Ondanks de mensen om mij heen die meelevend – of is het medelijdend? – af en toe een appje sturen of langskomen om te vragen hoe het gaat en of er nog wat nieuws te melden is. Eenzaamheid loopt met me mee op een heerlijke zonovergoten dag als deze. Als ik met Tom wandel naar het Rutbeek – nu kan het nog – en de vogels als één groot chaotisch orkest hun liederen fluiten en de wind zachtjes met mijn ongekamde haren speelt. Het zit naast me als ik op mijn hurken in het gras, tussen de honderden Margrietjes zit om zo mooi mogelijke foto’s te maken van een dolenthousiaste hond. Het blijft naast me als ik op het houten balkje zit met mijn voeten in het zand waar Tom onder luid gegrom diezelfde balk uit probeert te graven. Zinloos. Net als mijn leven op dit moment. En toch geniet ik van de vredige rust, de stilte, van het nu. Denkend aan al die mensen die voorbij komen wandelen. Hand in hand, twee aan twee. Of voetballend met hun kinderen, even verderop. Samen. Niet alleen. Ik lijk op dit moment nauwelijks te bestaan. Alleen Tom kom naast me zitten en kijkt me met zijn trouwe hondenogen aan. Hij begint zachtjes te piepen. Alsof hij mij wil troosten. Bemoedigen. Zeggen dat ik niet alleen ben. Ik ben ook niet alleen. Eenzaamheid zit naast me. Mijn meest trouwe vriend. Het laat me nooit alleen..

Dit is mijn laatste blog op yag76.wordpress.com. De A uit yag76 is niet meer. In het vervolg zal ik verder schrijven op Miss Greenfield